'Onderstaande opinie schreef ik samen met collega Agnes Jongerius. Op 22 november 2022 verscheen het in het AD.'
Het kost vrouwen nog steeds veel moeite om gelijke beloning te krijgen. Leg in de Europese wet vast dat werkgevers moeten aantonen dat er geen sprake is van ongelijkheid, stellen Vera Tax en Agnes Jongerius.
Hoe lang moet het nog duren? En nee, dan hebben we het niet alleen over het bestaan van de loonkloof tussen mannen en vrouwen zelf, al is het een schande op zich dat vrouwen nog altijd 13 procent minder verdienen dan hun mannelijke collega’s in 2022.
Maar het is vooral het traject dat vrouwen door moeten om hun recht op gelijke beloning te halen. Het is absurd dat het vrouwen jaren kost om hetzelfde salaris te krijgen als mannen. Neem het voorbeeld van de bedrijfsjurist bij Wehkamp afgelopen week. Toen ze ontdekte dat ze maar liefst 1000 euro per maand minder bleek te verdienen dan haar mannelijke collega, duurde het nog eens anderhalf jaar voordat het bedrijf met haar melding aan de slag ging. Na het rechttrekken van het salaris verlengde Wehkamp plots haar contract niet, ontslag was een onrechtvaardig gevolg van haar discriminatieklacht. Dat Wehkamp nu 113.000 euro aan schadevergoeding gaat betalen voor het gemiste salaris inclusief ontslagvergoeding is nog maar het minste.
Agnes Jongerius en Vera Tax
Dit bedrag trekt alleen niet recht hoe deze vrouw onterecht haar baan is kwijtgeraakt en met een burn-out thuis kwam te zitten. Denk eens aan de mentale tol die het kost om als een soort David tegen Goliath de strijd aan te moeten gaan voor een recht dat al sinds 1957 is verankerd in het Verdrag van Rome. Lef en geduld zijn schijnbaar de vereisten om gelijke beloning te krijgen. Een gang naar de rechter is soms onvermijdelijk, maar wel een proces van de lange adem. In bovenstaand voorbeeld van Wehkamp zit er drie jaar tussen het moment van melding maken van loondiscriminatie en het moment van uitbetaling. Opvallend is dat het College voor de Rechten van de Mens de vrouw al in het gelijk had gesteld.
Dit orgaan is in Nederland verantwoordelijk voor gelijke behandeling. Bindende uitspraken kunnen zij echter niet doen. Dat kan alleen bij de rechter. Mede hierdoor kan dit proces tergend lang duren. Je moet er als vrouw maar aan gaan staan. De Europese Wet loontransparantie is erop gericht dit soort onrecht aan te pakken door werkgevers te verplichten te rapporteren over de salarissen van hun werknemers, uitgesplitst naar type werk en gender zodat werknemers loondiscriminatie kunnen aantonen en aanvechten. De nationale organen van gelijke behandeling krijgen in de wet bevoegdheden om de wet te handhaven en te monitoren.
Maar een tijger zonder tanden kan niet bijten. Daarom is het van belang dat we het College voor de Rechten van de Mens tanden geven om zo voor werknemers de gang naar rechtvaardigheid te vergemakkelijken.
Die tanden bestaan uit het geven van extra mensen, middelen en slagkracht. Ondertussen willen wij in de Europese wet vastleggen dat niet de werknemer moet bewijzen dat er sprake is van loondiscriminatie, maar dat de werkgever moet aantonen dat er geen sprake is van een loonkloof.
Alleen zo krijgen de Davida’s meer wapens in handen om zich te wapenen tegen de loonkloof.
