‘Prinsessentrio is logisch gevolg van stappen die in verleden zijn gezet’

„Met plaatsvervangende trots stond ik afgelopen vrijdag van een afstandje toe te kijken hoe prinses Sandra bij de Beerpiëp met open armen en luid gejuich in besloten kring werd verwelkomd. De nieuwe hoogheid en adjudanten worden daags vóór het uitroepen volgens traditie eerst aan de leden in uniform voorgesteld. De men in pek, mannen in pakken. Want vrouwelijke leden kennen we niet bij de carnavalsvereniging waarvan ik negen jaar vorst ben geweest. Laat staan vrouwen in de raad van elf. Onbespreekbaar! De laatste keer dat ik dit balletje voorzichtig heb opgeworpen, een jaar of tien geleden, werd het keihard in mijn gezicht teruggekaatst. En niet eens door de oude garde. De boodschap was duidelijk. Dit is een mannenclub, basta.

‘Plaatsvervangende’ trots dus. En een beetje jaloezie. Want waar ik de confrontatie wijselijk uit de weg ging, durfde de huidige Vors Cambrinus, Stevie Haazen, het wel aan. Niet zonder eerst twee van zijn voorgangers, onder wie ikzelf, te raadplegen. Onafhankelijk van elkaar gaven we hem allebei een opgestoken duimpje terug. Maar het is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Wij hoefden ons niet te verantwoorden als dit binnen de vereniging totaal verkeerd zou vallen.

Dat gebeurde niet. Al zag ik ook mensen bedenkelijk kijken. Ondanks de euforie die de stunt van onze ‘vorst met ballen’ ook bij mij teweeg bracht, kan ik die reactie wel begrijpen. Vastelaovend hangt van tradities, rituelen en protocollen aaneen. Moeten we die nu allemaal opnieuw tegen het licht houden? Wat mij betreft niet. Maar wat nu in Tegelen en Venlo gebeurt, is niet meer of minder dan een logisch vervolg op stappen die in het verleden zijn gezet. Wie net als ik deel uitmaakt van de gevestigde orde, kan niet ontkennen dat de carnavalsverenigingen deze revolutie zelf jaren geleden al in gang hebben gezet door meisjes toe te laten tot hun jeugdraad van elf en ook de scepter te laten zwaaien. Net als in het schoolcarnaval. ‘We’ willen de traditie doorgeven aan volgende generaties door onze kinderen op te voeden met het idee dat vastelaovend één groot toneelspel is waarin iedereen de kans krijgt om de hoofdrol te spelen, om hen vervolgens als ze groot zijn er achter te laten komen dat dit één grote leugen is. Als je dan ondertussen blijft roepen dat de jeugd de toekomst heeft, maak je jezelf volstrekt ongeloofwaardig. Jocus houdt niettemin vast aan de traditionele, in mijn ogen archaïsche rolverdeling. Maar heeft wel een – inmiddels eigen – jeugdafdeling die Jocus Toekôms heet, waarvan meiden niet alleen lid maar ook Hoëgheid kunnen worden. Daar houdt voor hen de toekomst dan ook meteen op.”

Marcel van Lier, oud-vors Vg De Beerpiëp