Zij aan zij stonden ze zaterdag te zingen op een podium van de Boètegewoeëne Boètezitting, de prinsesses Sandra I en Vera I, de eerste officiële vrouwelijke hoogheden in de Venlose vastelaovend. Iech höb gedruimp venach, iech waor ’n prinses van Beppie Kraft. Zelden werd het lied zo vol overtuiging gebracht.

Het applaus was daverend, vertellen Vera en Sandra, deze aswoensdag nagenietend van wat ze hebben meegemaakt de afgelopen weken. Overal waar ze kwamen, klonk het instemmend gejoel bij hun opkomst net effe wat luider dan andere jaren, dat hadden ook anderen in hun gevolg al vastgesteld. „Een warm bad”, vatten ze samen.

Vooraf hadden Vera Tax en Sandra Geraats, die op dezelfde dag werden uitgeroepen tot prinses bij De Gaaskaetel in Venlo en De Beerpiëp in Tegelen, daar alleen van kunnen dromen. Ze waren er niet helemaal gerust op: hoe zou het vallen? Niet iedereen was meteen dolenthousiast, heeft Sandra ervaren. „Toen wij vóór het uitroepen werden voorgesteld in kleine kring, voelde ik bij sommigen echt nog wel weerstand. Maar op een bijeenkomsten een paar dagen later, met dezelfde mensen, was dat weg. Toen voelde ik: we horen er bij. Een onbeschrijflijk gevoel. Ik moest er van huilen.”

Vragen
Dat het voor mensen effe wennen is als er nieuwe tijden aanbreken, snappen de twee best. Niettemin vinden ze dat ‘het is nou eenmaal altijd zo geweest’ geen reden kan zijn om vrouwen te blijven uitsluiten om in de vastelaovend voor te gaan, zegt Vera. Ze is europarlementariër, was eerder wethouder en locoburgemeester. „Het maakt voor de meeste functies gelukkig niet meer uit wie je bent. Maar dat zoiets in de vastelaovend nog wel een issue is? Dat kan er bij mij niet in.”

De Venlose speelde zich in de kijker van De Gaaskaetel door op sociale media geen mogelijkheid onbenut te laten ‘het er over te hebben’. Niet verwijtend, maar wel vragen stellend. Toen ze twee jaar geleden werd benaderd, zei ze niet zomaar meteen ja. Want ze wilde niet een eenmalig publicitair uithangbord zijn. „Ik wilde zeker weten dat het intrinsiek in de vereniging zat om een verandering in gang te zetten. Dat bleek zo te zijn. De Gaaskaetel was namelijk ook al bezig met het benoemen van drie vrouwen in de raad van elf.”

Hakken
Er waren praktische vraagstukken. Over de kleding, bijvoorbeeld. Sandra: „Wij hebben een eigen coupeuse aan het werk gezet. We wilden er wel een beetje vrouwelijk bijlopen.” Vera koos er met haar adjudantes juist voor om hetzelfde te dragen als alle mannelijke voorgangers. „Dat er nu vrouwen aan het roer kwamen, was al een hele verandering. Voor de rest hoeft er niets te veranderen aan de vastelaovend en kan het precies zo worden gevierd als altijd. Het moet niet uitmaken of een man of vrouw voorop gaat.”

Tijdens de vastelaovesdagen beseften ze pas echt wat ze teweeg hebben gebracht als eerste vrouwelijke trio’s, zegt Sandra. „Onvoorstelbaar veel mensen hebben ons aangeklampt. ‘Eindelijk’ zeiden ze. Het opmerkelijke is: vooral oudere mensen waren dolenthousiast. ‘Dat we dit nog mogen meemaken’, zeiden ze dan.” Ook Vera heeft dat zo ervaren . „Er stond iemand van in de negentig naar mijn uitroepen te kijken, die had de tranen in de ogen.”

Voorhoede
Ze voelen zich de voorhoede van een nieuw tijdperk, een waarin steeds meer verenigingen de stap zullen zetten, hopen ze. Ze prijzen ‘hun’ verenigingen dat ze zo dapper waren de eersten te zijn. „Die verenigingen hebben echt hun nek uitgestoken”, zegt Vera. „Het had ook heel anders kunnen uitpakken, er hadden ook mensen kunnen gaan lopen.”

Het hek is van de dam, zegt Vera. Ze verwacht meer vrouwen op belangrijke functies in de vastelaovendwereld. Meer het gaat met kleine stapjes. En kleine daden van verzet. Bij het maken van de prinsenfoto van De Limburger was het de bedoeling dat de twee prinsessen samen vooraan in het midden zouden zitten. Het gebeurde niet; iemand had de naamkaartjes verwisseld, zodat de prins van Jocus zoals altijd in het midden zou zitten. Vera en Sandra moeten er hartelijk om lachen. Want ze staan er toch maar mooi tussen.